یکی از سیره‌های اخلاقی و تربیتی عالمان دین، زیارت بارگاه امام علی‌بن موسی‌الرضا(ع) است. آن بزرگواران در هر فرصتی به زیارت قبر آن امام معصوم(ع) می‌‌شتافتند و از رهگذر فیض زیارت، دل و جان خود را سیراب می‌‌ساختند. آن‌ها با آن‌که می‌‌دانستند امام، زنده و مرده ندارد و از راه دور نیز می‌‌توان او را زیارت و با وی ارتباط روحی برقرار کرد، در زیارت حضوری و از نزدیک، لطف و حلاوت و تأثیری می‌‌دیدند که در زیارت از راه دور، آن را مشاهده نمی‌‌کردند.